Pakse loop! En liftend naar 4000eilanden

Hallo allemaal!

Het is al weer even geleden (te lang sorry!) dat ik een bericht heb gepost. En aangezien ik in de tussentijd veel heb meegemaakt splits ik het even op. Er volgt dus snel (ja snel ja (; ) weer een volgende blog. Nu eerst de loop en morgen mijn verblijf in Don Det (4000 eilanden) en mijn tocht naar Cambodja!
4juni:
Op dit moment zit ik in een 8persoons busje met meer dan 20mensen erin. Ik deel een stoel met een jongen uit Mexico en achter mij zit een jongen bij iemand op schoot. De echte Azië ervaring. Ik ben net, al een aantal uur geleden, de grens naar Cambodja overgegaan. En nu ben ik dus op weg naar Siem Reap waar morgen mijn vrijwilligerswerk start!
Maar ik ga eerst nog even terug in de tijd want ik was bij te Pakse loop gebleven. Met zijn zevenen zijn we de scootertocht rond Pakse begonnen. De avond ervoor had ik namelijk twee Nederlandse jongens onafhankelijk van elkaar ontmoet en daarnaast nog een jongen uit Maleisië. De ochtend van de start van de tocht zou ik Kathie ontmoeten en bij de plek waar we de scooters huurde en uitleg kregen over de route, sloot de laatste (jongen uit Oostenrijk(?)) bij ons aan. En zo vertrokken we, na een klein rondje op de semi-automatische scooter te hebben gereden was ik (en wat anderen) er al vrij vertrouwd mee en dus konden we op pad. Het begin was bijna enkel rechtdoor en hoe verder we reden hoe rustiger het verkeer werd. En toen zagen we het eerste sign van een waterval, eentje die niet op de kaart stond aangegeven en achteraf de route erheen ook niet echt waard was ;). Wel was het even een fijne stop en een avontuurtje om er met scooter en al te komen. Na wat gedronken te hebben gingen we weer verder en even later kwamen we bij een waterval die wel op de kaart stond. De route erheen met de scooter was dan ook minder uitdagend maar na de scooters eenmaal geparkeerd te hebben en op slot te hebben gezet konden we de grote waterval in eerst instantie niet vinden. Een vrouw waaraan we het probeerde te vragen wees twee verschillende kanten op en na beide paden te hebben gevolgd kwam de waterval dan toch in zicht. Vervolgens begon het te regenen en zijn we in het restaurantje gaan zitten. Allemaal een fruitshake, die verkopen ze hier overal, en weerwolven spelen. Het was erg gezellig en voor we het wisten was de regen gestopt en moesten we verder om niet te laat bij ons eerste guesthouse aan te komen. Om half 5 zouden er namelijk in de buurt van ons verblijf olifanten (van een resort) in de rivier badderen. Om kwart voor 5 kwamen we aan en helaas konden we ze nergens (meer) vinden. De vrouw van het guesthouse zei echter dat ze vaak ook 's ochtends om 7uur in de rivier gaan. En je begrijpt het al, wij met zijn allen om half 7 de wekker gezet om voor een tweede keer langs de rivier te struinen opzoek naar de olifant(en). Na 20minuten gewandeld te hebben besloot ik en nog 3anderen een andere weg terug te lopen en twee anderen waren dezelfde weg al aan het terug lopen. Maar deze twee jongens bleven vrij lang weg... Ondertussen had ik al van alles gezegd wat ik zou doen als zij wél een olifant hadden gezien op hun terug weg, en ja natuurlijk hadden ze er een gezien. En ja natuurlijk hadden ze foto's ... Maar goed ik heb ze natuurlijk al in Chiang Mai gezien. Dus het was vooral erg grappig. Na een avond erg lekker te hebben gegeten (ik een curry en een meisje en mega noodle soep!) en kaartspelletjes en trucs te hebben gedaan, gingen we naar bed. Om de volgende dag, na de zoektocht naar olifanten en een goed ontbijt weer de weg op te gaan. We hadden besloten om bij elkaar te blijven en bijna met zijn alle de grote loop in 2dagen te doen. Een van de jongens besloot de dag ervoor al alleen verder te gaan en we waren dus nog met zijn zessen. Onze eerste stop was bij Mr. Hook, een man die koffie- en theeplantages bezit en daar van alles over kan vertellen, als hij daar tijd voor heeft. Helaas was dit laatste bij ons niet het geval, zijn huisje in het kleine dorpje eenmaal door de modder bereikt te hebben was Mr. Hook himself daar niet. Wel werden we heel aardig geholpen door een(zijn?) vrouw. Er werd koffie en thee gezet en geserveerd in een bamboe kop met een filter gemaakt van bamboe. Samen met de pasgeboren biggetjes en de nieuwsgierige kindjes was het dus zeker wel een bezoekje waard. We gingen verder op weg naar de Tad Tayicsua waterval, of eigenlijk reden we naar een plek waar vanuit je die waterval en nog enkele andere watervallen kon bezoeken (na een enorme wandeling). Zodra we onze scooters af stapte, vielen de muggen ons aan en opende onze zweetkraantjes. Helemaal toen we aan de wandeling begonnen was het heel erg warm en toen we de grote waterval eindelijk gingen horen waren we dan ook allemaal erg blij. Ik kon helaas nog niet zwemmen met mijn brandplek en heb enkel mijn voeten gekoeld maar de plek was de wandeling meer dan waard! (Dat vonden we voordat we besefte dat we nog terug omhoog moesten.) Eenmaal weer boven klommen we weer op onze scooters en wilden we in een keer doorrijden naar ons guesthouse. Het werd echter al donker waardoor het rijden steeds lastiger werd (achteraf wat te lastig cq gevaarlijk). Door onze zwakken lichten en de lichten van tegenliggers hadden we vaak slecht zicht op de weg en al pasten we onze snelheid aan, een van de Duitse meisjes viel. En niet zacht ook, er zaten onverwachts erg grote gaten in de weg en toen ze met haar voorwiel over zo'n gat heen reedt raakte ze de controle kwijt over haar stuur. Ik reed achter haar en kon net op tijd (in het donker) genoeg remmen, haar ontwijken en zelf rechtop blijven. Zodra ik haar remlicht zag, trapte ik op de rem en gooide ik me stuur om. Gelukkig had ik net genoeg afstand tussen ons in anders had ik haar niet meer kunnen ontwijken. Maar goed mijn scooter slipte dus volledig naar een kant en op dat moment zie ik een ander groot gat en gooi ik mijn stuur de andere kant op om deze te ontwijken (zien jullie het voor je?). Door een wonder weet ik ervoor te zorgen staande te blijven en eenmaal mijn scooter aan de kant te hebben ga ik kijken hoe het met er is. En door een ander wonder heeft ze enkel een grote schram op der schouder en schrik van het ongeluk. We lossen de situatie op door haar spullen over te nemen en haar bij iemand achterop te zetten en erg langzaam verder te rijden. In het guesthouse maken we de wond schoon (dat kan ik ondertussen wel (; ) en dekken we het af. En hoewel de schrik er dus nog wel in zat ging het verder goed met ons allen. Na wat gegeten te hebben en weer wat kaarttrucs zijn we gaan slapen om de volgende dag terug te gaan naar Pakse. Het gevallen meisje op een "goede" scooter en een van de jongens op haar beschadigde scooter die het gelukkig weer deed. Maar op het punt van vertrek zagen we jawel; een lekke band. Dus twee mensen opzoek naar een maker en tijdens hun tocht met een goede scooter en een met een lekke band, krijgt ook de ander een lekke band. Veel geluk hebben we dan ook niet aangezien we de dag ervoor al een kapot slot hadden en ik in de laatste 5km nog een kapotte achterband weet te krijgen ;). Maar we hebben wel zo goed als alles gehad en hebben weer een hoop verhalen om mee naar huis te nemen. Uiteindelijk zijn we dan toch allemaal (een jongen bleef nog een nachtje langer) aangekomen. En na de scooters te hebben ingeleverd begon onze reis naar Don Det. En nee geen gewone reis, we wilden namelijk in twee groepen gaan liften. Het werd een wedstrijd en het doel was om voor half 5 de boot in Don Det te halen omdat hij na die tijd schijnbaar duurder werd. Wij dus al wevend en lopend langs de weg hopend op een auto die stopt. En zodra ik een beetje alleen achter mijn 2 teamgenoten ging lopen stopte er al snel een auto. Twee jongens die nadat ik zei dat we met zijn drieën waren elkaar even twijfelend aankeken maar ons vervolgens toch meenamen (in de achterbak). En wat een rit was dat! Over een stuk waar de lokale bus 1,5 á 2uur over zou doen, deden wij nog niet eens een uur. Mezelf vastklemmend in de laadbak van de truck en genietend van het uitzicht, wilde ik niet weten hoe hard ze reden. In minder dan een uur waren we dus 10km van onze eindbestemming vandaan en we voelde ons dan ook al de winnaars van de game. De anderen hadden nooit zo snel (binnen 10minuten?), zo'n snelle lift gevonden. Maar misschien hadden we iets te vroeg gejuicht want over dit laatste stuk hebben we nog eens zo'n uur gedaan. Op de weg naar het eiland reed namelijk bijna geen auto.. Wel passeerde er een soort tractor, die zie je hier veel, en net als in Nederland gaan die erg langzaam. Toch besloten we erop te springen want langzaam bewegen is beter dan zo goed als stilstaan. En na een kilometer of 2 werden we afgezet en vonden we snel nog zo'n supersonische tractor. Nog geen kilometer verder moesten we eraf omdat hij een andere kant op ging maar snel daarna passeerde er een auto die ons tot aan de pier bracht. Daar al zoekend naar de juiste boot hoorde we achter ons geroep en jawel daar was het andere "team" nog geen 10minuten na ons al liftend gearriveerd. Maaar wij hadden gewonnen :). En we waren er op tijd voor de goedkope ferry!

Oke tot hier voor nu! Morgen probeer ik het volgende verslag erop te zetten over mijn verblijf op de 4000eilanden en mijn tocht en aankomst in Cambodja! Bedankt weer voor het lezen en tot snel!

Liefs Elsbeth